Aikido doe je zelf – door Sandra Hollander

Aikidoka’s herkennen het waarschijnlijk wel. Die dag dat je het derde kyu examen haalt en je officieel een hakama mag dragen. Een ‘nu hoor ik er echt bij’ gevoel overkomt je dan. Tegen de tijd dat je de hakama vaak genoeg hebt geknoopt om ‘m zonder nadenken aan te doen, ben je niet meer zeker of er nou heel veel of juist heel weinig veranderd is.

Op reis
Het is net de relativiteitstheorie. Als je zelf degene bent die de reis maakt kun je soms het gevoel hebben stil te blijven staan. Er zijn nog steeds lessen waarbij je miskleunt, je komt je tekortkomingen weer tegen en je frustraties ook! Help, waarom doe ik mijzelf dit aan?! Gelukkig helpen anderen je om in te zien dat je wél veranderd bent. Dat jouw training elke week meters toevoegt aan je reis. Je leraar geeft aan dat je klaar bent voor de volgende passage. Je manier van trainen wordt anders op de mat en dat merk je aan uke. Er is verschil hoe je omgaan met moeilijke situaties op je werk of in je rol als vader of moeder van je kinderen. Dan merk je dat je een flinke reis hebt gemaakt.

Avontuur
Elke keer als je een bestemming hebt bereikt, staat de volgende alweer op de routeplanner. De reistijd is een schatting en de route kan variëren. Het halen van de een nieuwe graad is het begin van de volgende etappe. Business klas reizen doen Aikidoka’s niet aan, liever wordt gereisd over onverharde paden met hobbels en bobbels onderweg. Avontuurlijk reizen en bewegen buiten je ‘comfort zone’! Een contradictie wellicht als je Aikido beschouwt binnen haar vaste oefenvormen en voorgeschreven aanvalsbewegingen. Een Ikkyo maken, de stand van je voeten, hoe je yokomen uitvoert. Voor alles is een instructie. Juist dankzij deze kaders heb ik persoonlijk meer geleerd dan ik ooit dacht te kunnen bereiken.

Grenzen verleggen
Ik ben een vrouw van 41 jaar met een klein postuur. Als ik op de mat sta train ik met mannen die soms twee keer mijn gewicht zijn of een halve meter langer. Ik voel me soepeler en gezonder dan ooit.

Ik durf een vrije val te maken en ik weet hoe ik mezelf heel kan houden in extreme sportsituaties. Deze zomer ben ik begonnen met mountainbiken. Voor mij vallen steeds meer grenzen weg in wat ik kan en wat ik durf. Als ik het opschrijf krijg ik er kippenvel van. De aanleiding van deze blog is onderstaand filmpje dat ik vanmorgen tegenkwam op internet dat gaat over vrijheid en je grenzen verleggen. Tja, en dan ben ik nu bezig met het voorbereiden voor shodan. Eén ding weet ik zeker, die zwarte band knoop ik de eerste keren met een glimlach om. Maar wat zal er veranderd zijn?